Wybór określonego rodzaju funduszy ze względu na zbliżoną politykę inwestycyjną, którą realizują niesie zdecydowanie bardziej dalekosiężne skutki dla powodzenia naszej inwestycji, niż wybór z już wybranej kategorii funduszy konkretnego TFI oraz należącego do niego f. inwestycyjnego. Przykładowo, podczas długotrwałych spadków na giełdach najprawdopodobniej każdy z funduszy akcji lub f. zrównoważonych będzie w tym okresie ponosić straty. Natomiast w takiej sytuacji najprawdopodobniej każdy losowo wybrany f. bezpieczny, który nie inwestuje w akcje w ogóle lub tylko w śladowym stopniu, osiągnąłby wyższą stopę zwrotu. Dlatego też wybór odpowiedniego w danym czasie i sytuacji na rynkach finansowych typu f. inwestycyjnego ze względu na rodzaj aktywów, w które inwestuje stanowi najważniejszą decyzję. Później dopiero należy rozejrzeć się za określonymi TFI i jednym (lub kilkoma) z prowadzonych przez nie funduszy.
Inną kluczową kwestią jest to, czy w danej chwili będziemy chcieli inwestować w tylko jeden fundusz (lub subfundusz), czy też jednocześnie będziemy dzielić nasze środki na kilka różnych f. inwestycyjnych.
Inwestowanie w tylko jeden w danym momencie fundusz wydaje się bardziej ryzykowne, gdyż może on nagle zacząć przynosić straty. Natomiast podział środków przeznaczonych na inwestycję w TFI na kilka realizujących odmienną politykę inwestycyjną funduszy jest mniej ryzykowny, ponieważ istnieje mniejsze prawdopodobieństwo, że wszystkie one jednocześnie zaczną generować straty. Jednakże fundusz realizujący agresywną politykę inwestycyjną (np. f. akcji) podczas hossy na giełdach najprawdopodobniej przyniesie znacznie wyższą stopę zwrotu od uśrednionych wyników inwestycyjnych kilku różnych funduszy realizujących odmienną politykę inwestycyjną (kiedy w naszym portfolio posiadamy jednocześnie jednostki uczestnictwa np. f. akcji, a także f. stabilnego wzrostu oraz f. bezpiecznego). Jednym ze sposobów na uniknięcie powyższego dylematu jest stosowanie wymagającej od inwestora, gdyż stosunkowo ryzykownej i relatywnie czasochłonnej aktywnej strategii inwestowania w fundusze inwestycyjne. Ta aktywna strategia inwestowania może się z powodzeniem ograniczać do inwestowania w określonym czasie tylko w jeden fundusz lub subfundusz.
Aktywna strategia inwestowania w fundusze inwestycyjne wymaga od inwestora ciągłego śledzenia zmian na rynkach finansowych, a wręcz umiejętności przewidywania zmian w koniunkturze giełdowej. Strategia ta, wiążąc się ze sporym ryzykiem inwestycyjnym, może zaowocować bardzo wysoką stopą zwrotu. Aktywnie inwestujący uczestnik rynku TFI stosunkowo często dokonuje konwersji jednostek uczestnictwa pomiędzy f. akcji a f. bezpiecznymi, czyli zazwyczaj f. obligacji lub rynku pieniężnego, w zależności od oczekiwanej lub już zaobserwowanej zmiany koniunktury na rynkach. Aktywni inwestorzy starają się inwestować w f. akcji lub w zawierające w swoim portfelu duży udział akcji f. mieszane na początku zwyżek (lub jeszcze lepiej tuż przed zwyżkami) na giełdzie papierów wartościowych, a w momencie rozpoczęcia spadków (lub jeszcze lepiej tuż przed spadkami) na giełdzie przenoszą swoje pieniądze do funduszy bezpiecznych.
Dywersyfikacja inwestycji w fundusze inwestycyjne
W przypadku jednoczesnego inwestowania w kilka różnych funduszy lub subfunduszy, w celu zabezpieczenia całości inwestycji bardzo ważna jest dywersyfikacja portfela inwestycyjnego. Dywersyfikacja ryzyka inwestycyjnego jest tym ważniejsza, im mniej czasu zamierzamy poświęcać na śledzenie zmian na rynkach finansowych i wynikające z tych obserwacji późniejsze konwersje jednostek uczestnictwa pomiędzy funduszami realizującymi odmienną politykę inwestycyjną. Jeśli zamierzamy jednocześnie zainwestować w kilka różnych funduszy i następnie przez możliwie długi okres nie dokonywać większych zmian w strukturze tej inwestycji, powinniśmy zadbać o jej właściwą dywersyfikację.
Aby zbudować dobrze zdywersyfikowany portfel należy rozważyć dwa aspekty: zmienność dotychczasowych wyników inwestycyjnych odmiennych rodzajów f. inwestycyjnych, które inwestują w różnego typu aktywa oraz poziom korelacji pomiędzy wzrostami lub spadkami cen tych aktywów na rynkach finansowych. Korelacja określa stopień, w jakim w danym okresie współwystępują spadki lub wzrosty cen różnych aktywów. Jeśli inwestujemy w różne f. inwestycyjne, które nabywają odmienne rodzaje aktywów, należy się upewnić, czy te aktywa, gdy spojrzy się na to w dłuższej perspektywie, nie mają tendencji do jednoczesnego wzrostu cen lub ich jednoczesnych spadków.
Innymi słowy, najlepiej jest jednocześnie inwestować w f. inwestycyjne, które operują na nisko skorelowanych, nie powiązanych ze sobą rynkach, takich jak np. rynek akcji polskich oraz rynek surowców i towarów. Inwestując w nie powiązane ze sobą aktywa ograniczamy zmienność w rentowności całej naszej inwestycji w fundusze. Przykładowo, gdy akcje polskich spółek idą w górę, w tym samym czasie mogą spadać rentowności obligacji zagranicznych… Tak więc wybierając fundusze inwestycyjne, które nabywają określonego rodzaju aktywa, zastanówmy się, w jakim stopniu każdy z tych produktów finansowych będzie stabilizował naszą całą inwestycję w fundusze zwiększając poziom jej dywersyfikacji. Paradoksalnie, jednoczesne inwestowanie w nisko skorelowane, nie powiązane ze sobą, choć ryzykowne i cechujące się wysoką zmiennością, lecz tym samym potencjalnie bardzo zyskowne aktywa, takie jak np. akcje małych spółek lub kontrakty terminowe na określone zboża, obniży ogólną zmienność i ryzyko naszej całej inwestycji w TFI.
Pamiętajmy, że kupując jednostki uczestnictwa funduszy realizujących niemal taką samą politykę inwestycyjną nie zwiększamy bezpieczeństwa naszej inwestycji poprzez jej rzeczywistą dywersyfikację, lecz dodatkowo ograniczamy nasz zysk (lub też czasem pogłębiamy stratę) z tytułu opłat pobieranych przez każdy z f. inwestycyjnych z osobna.
