Agent Transferowy – to należący do TFI podmiot prowadzący rejestry uczestników funduszy inwestycyjnych otwartych i specjalistycznych otwartych. Agent transferowy zapewnia, aby każdy uczestnik f. inwestycyjnego posiadał w nim udział odpowiadający wartości ulokowanych środków. Agent transferowy prowadzi rejestr uczestników funduszu, przelicza wartość inwestycji na odpowiednią ilość jednostek uczestnictwa podczas ich zakupu oraz zapewnia, by określona suma pieniędzy znalazła się na koncie uczestnika funduszu podczas umorzenia jednostek uczestnictwa, na bieżąco uaktualnia salda rejestru, przyjmuje i realizuje dyspozycje klientów (np. zamiana danych, przyjmowanie pełnomocnictw), zajmuje się obiegiem dokumentów.
Aktywa funduszu – kapitał f. inwestycyjnego, który obejmuje: środki pieniężne i prawa majątkowe z tytułu wpłat dokonanych przez uczestników funduszu, środki pieniężne oraz prawa majątkowe (np. papiery wartościowe, instrumenty rynku pieniężnego) nabyte przez fundusz oraz pożytki z tych praw.
Alokacja aktywów – zróżnicowanie i podział inwestycji dokonywanych przez f. inwestycyjny w różne instrumenty finansowe.
Audytor (biegły rewident) – niezależny od TFI podmiot dokonujący bezstronnej oceny sprawozdań finansowych f. inwestycyjnego. Sprawdza, czy sprawozdania finansowe funduszu sporządzono zgodnie z prawem i statutem funduszu.
Bank depozytariusz – bank prowadzący rejestr aktywów f. inwestycyjnego, który w jakikolwiek sposób nie może być powiązany kapitałowo z TFI odpowiadającym za dany fundusz. Bank depozytariusz może kontrolować i zarządzać aktywami f. inwestycyjnego, biorąc pod szczególną uwagę przestrzeganie limitów inwestycji w określonego rodzaju instrumenty finansowe, obciążenia funduszu kosztami oraz czy wycena aktywów netto funduszu odbywa się zgodnie z prawem i statutem funduszu.
Benchmark – jest to bardzo często zdefiniowana w statucie f. inwestycyjnego miara, punkt odniesienia dla wyników inwestycyjnych funduszu jako realizacji określonego uprzednio celu i polityki inwestycyjnej. W Polsce np. podstawowym benchmarkiem dla f. akcji jest indeks WIG na Giełdzie Papierów Wartościowych. Benchmarkiem może być również m.in. rentowność bonów skarbowych dla f. bezpiecznych. Niestety tym, co utrudnia jednoznaczne porównywanie wielu f. inwestycyjnych tego samego rodzaju (czyli stosujących tę samą politykę inwestycyjną) jest fakt, że większość funduszy przed rozpoczęciem działalności określa w statucie własny benchmark.
Cel inwestycyjny funduszu – cel, który powinien osiągnąć fundusz realizując własną politykę inwestycyjną. Ustawa o funduszach inwestycyjnych definiuje dopuszczalne cele f. inwestycyjnych otwartych oraz specjalistycznych otwartych jako: ochrona realnej wartości aktywów funduszu; osiąganie przychodów z lokat netto; wzrost wartości aktywów w wyniku wzrostu wartości lokat. Cele inwestycyjne f. zamkniętych mogą być określone w sposób dowolny, jednak nie powinny się one wzajemnie wykluczać. Żaden f. inwestycyjny nie może jednakże zagwarantować swoim uczestnikom osiągnięcia założonego celu inwestycyjnego.
Cena brutto jednostki uczestnictwa (wartość brutto jednostki uczestnictwa) – cena jednostki uczestnictwa funduszu uwzględniająca opłaty manipulacyjne z tytułu nabycia, konwersji, zamiany albo odkupienia jednostek, które są pobierane przez TFI.
Cena netto jednostki uczestnictwa (wartość netto jednostki uczestnictwa) – cena jednostki uczestnictwa f. inwestycyjnego nie zawierająca opłat na rzecz TFI podczas nabywania, konwersji, zamiany lub odkupywania jednostki.
Certyfikat inwestycyjny – certyfikaty inwestycyjne f. zamkniętych są to papiery wartościowe na okaziciela dopuszczone do publicznego obrotu (choć zgodnie ze statutem konkretnego f. inwestycyjnego zamkniętego mogą być przewidziane do obrotu niepublicznego i wtedy mogą być albo na okaziciela albo imienne). Wszystkie certyfikaty inwestycyjne określonego funduszu reprezentują jednakowe prawa majątkowe.
Dystrybutorzy – współpracujące z TFI podmioty realizujące zlecenia nabycia i zbycia jednostek uczestnictwa, sprzedaży lub umorzenia certyfikatów inwestycyjnych. Dystrybutorami mogą być banki, sieci doradców finansowych, domy i biura maklerskie oraz inne podmioty po wydaniu zgody przez KNF.
Fundusz akcji (agresywny) – lokuje większość swoich aktywów (nawet 100%) w akcje. Zazwyczaj jednak f. akcji posiadają w swoim portfolio, choć procentowo w niewielkiej ilości, instrumenty bezpieczne, jak np. obligacje. Fundusze akcji uważane są za najbardziej ryzykowne, gdyż w największym stopniu podatne są na wahania koniunktury na giełdach papierów wartościowych. Stąd też występują znaczne różnice w wartości jednostki uczestnictwa lub certyfikatu f. akcji.
Fundusz bezpieczny – inwestuje głównie w bezpieczne papiery wartościowe o określonym z góry dochodzie (przede wszystkim obligacje lub bony skarbu państwa o stałym oprocentowaniu, w tym także papiery dłużne przedsiębiorstw). Fundusze inwestycyjne bezpieczne z reguły nie inwestują w akcje lub czynią to w niewielkim stopniu, co znacząco minimalizuje ryzyko ewentualnej straty, szczególnie w krótkoterminowym horyzoncie inwestycyjnym. Wysokie bezpieczeństwo inwestycji ma jednak swoją cenę w postaci relatywnie niskiej rentowności.
Fundusz stabilnego wzrostu – lokuje ok. 25-40% aktywów w akcje, a odpowiednio 60-75% w obligacje lub inne papiery dłużne. F. stabilnego wzrostu przy zachowaniu relatywnie dużego bezpieczeństwa dla pieniędzy jego uczestników nie generuje dużych zysków/ strat podczas gwałtownych wzrostów/ spadków na giełdach papierów wartościowych, a w swojej polityce inwestycyjnej przypomina otwarty fundusz emerytalny (OFE).
Fundusz z ochroną kapitału – w przypadku niekorzystnie dokonanych inwestycji taki fundusz gwarantuje na koniec okresu rozliczeniowego wypłatę części lub całości zainwestowanych przez swoich uczestników pieniędzy.
Fundusz zrównoważony (mieszany) – lokuje w akcje ok. 50% aktywów, a pozostałą część w większości w papiery dłużne. Inwestycje w papiery dłużne ograniczają w przypadku f. zrównoważonego straty podczas giełdowej bessy.
Jednostka uczestnictwa – jednostka uczestnictwa f. inwestycyjnego otwartego określa jednakowe prawa majątkowe uczestników funduszu. Ustawa o funduszach inwestycyjnych stanowi, że jednostka uczestnictwa nie może zostać zbyta przez uczestnika funduszu na rzecz osób trzecich, lecz może być dziedziczona. Ustawa dopuszcza ustanowienie zastawu na jednostkach uczestnictwa funduszu.
Konwersja – dokonane za pomocą jednego zlecenia umorzenie jednostek uczestnictwa f. inwestycyjnego przy równoczesnym nabyciu jednostek uczestnictwa innego funduszu należącego do tego samego TFI. W przypadku konwersji jednostek uczestnictwa funduszy TFI zazwyczaj pobierają niższe opłaty, niż przy osobnym zakupie jednostek. Niestety z konwersją jednostek uczestnictwa różnych funduszy należących do tego samego TFI wiąże się konieczność zapłaty podatku od dochodów kapitałowych (tzw. podatku Belki), ponieważ w trakcie tej operacji dochodzi do umorzenia jednostek jednego z f. inwestycyjnych, aby nabyć jednostki innego. Podatku takiego nie zapłacimy przenosząc środki z jednego subfunduszu do innego w obrębie tego samego f. parasolowego.
Odkupienie jednostek – odkupienie przez f. inwestycyjny jednostek uczestnictwa funduszu od jego uczestnika. Zazwyczaj TFI umarzają jednostki w każdym dniu roboczym po złożeniu przez uczestnika funduszu żądania odkupienia jednostek przez fundusz. Jedynie specjalistyczne f. inwestycyjne otwarte mogą w swoich statutach określać mniejszą częstotliwość odkupywania jednostek.
Opłata manipulacyjna (prowizja, opłata dystrybucyjna) – opłata pobierana przez TFI z tytułu zbywania, odkupywania, konwersji lub zamiany jednostek uczestnictwa f. inwestycyjnego.
Opłata za zarządzanie – opłata pobierana przez TFI za zarządzanie funduszem zawarta w cenie netto jednostki uczestnictwa albo w wartości certyfikatu inwestycyjnego. Z reguły wysokość opłat za zarządzanie f. inwestycyjnymi zależy od polityki inwestycyjnej funduszu – im jest ona bardziej agresywna, jak np. w f. akcji, tym opłata za zarządzanie jest wyższa.
Podatek od dochodów kapitałowych – podatek dochodowy pobierany od osób fizycznych z tytułu uzyskiwanego dochodu od wszelkich dochodów kapitałowych wynoszący obecnie 19 procent zysku.
Polityka inwestycyjna funduszu – to określona w statucie f. inwestycyjnego strategia stanowiąca, w jaki sposób fundusz będzie osiągał swój cel inwestycyjny. Polityka inwestycyjna określa, w co i w jaki sposób zarządzający f. inwestycyjnym będą lokować jego aktywa. W ramach polityki inwestycyjnej określa się: rodzaje papierów wartościowych i innych praw majątkowych składających się na lokaty funduszu; zasady dywersyfikacji portfela inwestycyjnego; kryteria doboru lokat; dopuszczalną wysokość kredytów i pożyczek zaciąganych przez fundusz.
Potwierdzenie – dokument potwierdzający realizację zlecenia, które dotyczy jednostek uczestnictwa f. inwestycyjnego, który agent transferowy przesyła uczestnikowi funduszu.
Rejestr funduszy inwestycyjnych – spis zarejestrowanych w Polsce f. inwestycyjnych prowadzony przez Sąd Okręgowy w Warszawie.
Towarzystwo funduszy inwestycyjnych (TFI) – TFI tworzą i zarządzają f. inwestycyjnymi oraz reprezentują je wobec osób trzecich. TFI, stanowiąc najważniejszy organ funduszu, posiada odrębną osobowość prawną – jest to spółka akcyjna. Zatrudnieni przez TFI zarządzający f. inwestycyjnymi inwestują powierzane im przez klientów środki, aby osiągnąć jak najwyższe stopy zwrotu z inwestycji zachowując zgodność polityki inwestycyjnej ze statutem funduszu i obowiązującymi przepisami prawa.
Umorzenie jednostek uczestnictwa – likwidacja jednostek uczestnictwa f. inwestycyjnego po złożeniu przez uczestnika funduszu zlecenia ich odkupienia przez fundusz.
Wpłata do funduszu – zazwyczaj wpłat do f. inwestycyjnego dokonuje się w formie pieniężnej, choć statut funduszu może pozwalać na dokonywanie wpłat w papierach wartościowych dopuszczonych do publicznego obrotu. Statut f. zamkniętego może również pozwalać na dokonywanie wpłat także w papierach wartościowych nie dopuszczonych do publicznego obrotu albo w udziałach w spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością.
