Istnieją trzy podstawowe podziały rodzajów funduszy prowadzonych przez TFI:
- ze względu na formę prawną (co określa Ustawa o funduszach inwestycyjnych) – fundusze inwestycyjne otwarte – FIO; specjalistyczne f. inwestycyjne otwarte – SFIO oraz f. inwestycyjne zamknięte – FIZ
- ze względu na rodzaj polityki inwestycyjnej – np. fundusze akcji (agresywne); f. obligacji (papierów dłużnych); f. zrównoważone (mieszane); f. stabilnego wzrostu; f. rynku pieniężnego; f. nieruchomości; f. z ochroną kapitału
- można także wyróżnić fundusze parasolowe, składające się z wielu subfunduszy o odmiennej polityce inwestycyjnej oraz fundusze funduszy, które nabywają jednostki uczestnictwa innych funduszy, prowadzonych często przez konkurencyjne krajowe lub zagraniczne TFI. W przypadku f. parasolowych łatwiej jest inwestorom o zmianę strategii inwestycyjnej w zależności od zmieniającej się sytuacji na rynkach finansowych, gdyż zamiana jednostek uczestnictwa różnych subfunduszy (np. z subfunduszu akcji na subfundusz obligacji) w obrębie jednego f. parasolowego nie wiąże się z koniecznością uiszczenia 19-procentowego podatku od zysków kapitałowych (tzw. podatku Belki).
Do najbardziej popularnych w Polsce tego rodzaju produktów finansowych należą fundusze inwestycyjne otwarte. Inwestowanie w taki produkt jest łatwe i dostępne niemal dla wszystkich, gdyż takie fundusze ustawiają bardzo nisko minimalną wysokość pierwszej wpłaty (50-100zł). Także czas przystąpienia do FIO, a także nabywania oraz zbywania jego jednostek uczestnictwa nie jest ograniczany sztywnymi terminami – f. otwarte są zobowiązane do umożliwiania zbywania i umarzania jednostek uczestnictwa co najmniej raz na 7 dni, lecz zdecydowana większość z nich robi to w każdy dzień roboczy.
Specjalistyczne fundusze otwarte, wbrew swojej nazwie, nie muszą być otwarte dla wszystkich inwestorów. Ich statuty mogą ograniczać do nich dostęp poprzez określenie maksymalnej liczby uczestników; określać, że nabywać jednostki uczestnictwa mogą wyłącznie osoby prawne; ustalać minimalną wartość inwestycji na wysokim poziomie; ograniczać częstotliwość umarzania jednostek uczestnictwa. SFIO charakteryzują się większą od f. otwartych dowolnością w ustalaniu polityki inwestycyjnej, co wiążąc się z większym ryzykiem w przypadku niekorzystnych decyzji inwestycyjnych, jednocześnie umożliwia osiąganie wyższych zysków, jeśli środki funduszu zainwestowano w rosnące na giełdach papiery wartościowe.
Zarówno FIO jak i SFIO mogą funkcjonować jako fundusze parasolowe.
Fundusze inwestycyjne zamknięte emitują certyfikaty inwestycyjne, które można nabyć w TFI w okresie subskrypcji, podlegające następnie obrotowi na rynku wtórnym, a więc z możliwością kupna i sprzedaży na Giełdzie Papierów Wartościowych. Liczba certyfikatów inwestycyjnych jest stała – zwiększyć ją można jedynie poprzez dodatkową emisję certyfikatów. FIZ wykupują emitowane przez siebie certyfikaty inwestycyjne w ustalonych terminach, często dopiero po kilku latach. Dłuższy niż w przypadku f. otwartych horyzont inwestycyjny sprzyja dokonywaniu przez FIZ inwestycji długoterminowych, np. w nieruchomości. Generalnie FIZ są w swojej polityce inwestycyjnej w najmniejszym stopniu ograniczane przez prawo – ich podstawową grupą docelową są profesjonalni uczestnicy rynku, którzy z założenia powinni być bardziej świadomi różnego rodzaju ryzyk wiążących się z dokonywaniem inwestycji na rynkach finansowych. W niektórych przypadkach FIZ może swoją ofertę kierować tylko do jednego inwestora.
